Er is een film die me nog goed bijblijft Die heet "De Droom van de Robot" Een hond woont in New York in de jaren tachtig Altijd zijn er mensen om hem heen, altijd is het druk Maar deze drukte heeft niets met hem te maken Het leven is in gestandaardiseerde fragmenten verdeeld Werken, naar huis gaan, eten, slapen, als een lopende band zonder vertakkingen Hij kocht een robot Ze dansten samen, wandelden, keken televisie Deze dingen zijn op zich niet belangrijk Het belangrijkste is dat er iemand is om de tijd mee door te brengen Het ongeluk gebeurde op het strand De robot raakte water en viel stil, werd daar achtergelaten Te zwaar, de hond kon hem niet meenemen Regels, seizoenen, realiteitsvoorwaarden sneden een relatie direct door Het vervolg heeft geen wending De robot zit vast op dezelfde plek en kan alleen maar dromen De hond keert terug naar de stad en gaat verder met leven Jaren later ontmoeten ze elkaar weer in de menigte Bevestigen dat ze allebei nog leven Maar ze kunnen niet meer terug Een robot hebben is nog steeds lastig Maar het creëren van een virtueel leven...